Jacek Kazimierz Sienicki urodzony dnia 29 lutego 1928 roku w Warszawie, jest drugim synem Stefana Sienickiego, inżyniera architekta i Zofii ze Smoleńskich. Wraz z rodzicami i starszym o dwa lata bratem Stefanem, mieszka w Warszawie przy ulicy Marszałkowskiej 25.
1936
Cała rodzina Sienickiego przenosi się na Saską Kępę, na ul. Czeską 6, do domu wybudowanego przez ojca. Jest to segment w tzw. bloku architektów.
1939
Ojciec artysty, kapitan rezerwy Stefan Sienicki, zostaje ciężko ranny pod Krasnym Stawem. Ze szpitala w Kowlu wywieziony do obozu w Kozielsku. Jest jednym z nielicznych, niezamordowanych w Katyniu. Trafia do obozu w Griazowcu. Z Armią Andersa przechodzi przez Bliski Wschód. W roku 1943 wraz z transportem wojska trafia do Anglii, gdzie w latach 1943-46 jest wykładowcą w Polskiej Szkole Architektury przy Liverpool University.
1939-1945
Jacek Sienicki wojnę przeżywa w Warszawie, wraz z bratem i matką. Uczęszcza na tajne komplety i pracuje jako pomoc w drukarni na Targówku. Obowiązkowo uczęszcza do szkoły drukarskiej przy ul. Konwiktorskiej. Dużo rysuje. Okres powstania warszawskiego również przeżywa w Warszawie.
1945
Po pobycie w obozie w Pruszkowie i dalszej tułaczce powraca wraz z matką do Warszawy. Wyrzuceni z ocalonego domu rodzinnego na Saskiej Kępie, zamieszkują u rodziny matki. Dopiero rok po wojnie, do Polski wracają – brat artysty, wywieziony do Niemiec i ojciec z Anglii, po zwolnieniu z wojska. Na kursach semestralnych Jacek Sienicki kończy gimnazjum im. J. Słowackiego i zapisuje się do Liceum Sztuk Plastycznych przy ulicy Myśliwieckiej w Warszawie.
1948
Kończy Liceum Sztuk Plastycznych (matura).
1948
Kazimierz Dolny nad Wisłą – Jacek Sienicki wyjeżdża na swój pierwszy, prywatny plener. Na plenerze towarzyszy mu grupa przyjaciół z liceum – Krystyna Brzechwa, Andrzej Heidrich, Wanda Kasińska, Jan Lebenstein, Marek Oberländer, i Maria Wieczorkówna. Razem dostają się też na Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Przyszła żona Sienickiego, Wanda Kasińska, koleżanka z klasy w Liceum Sztuk Plastycznych, również zdaje do Akademii Sztuk Pięknych i na historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, którą ukończy w 1953 roku.
1949
Jacek Sienicki studiuje w ASP, w pracowniach prof. Kazimierza Tomorowicza, prof. Aleksandra Rafałowskiego, prof. Marka Włodarskiego i prof. Artura Nacht-Samborskiego.
1953
Jacek Sienicki zawiera małżeństwo z Wandą Kasińską. Zostaje przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków, na podstawie prac.
1954
Uzyskuje dyplom z malarstwa w pracowni prof. Artura Nacht-Samborskiego. Zostaje zaangażowany jako asystent w pracowni mistrza. Z profesorem Arturem Nacht-Samborskim współpracuje przez kolejne trzynaście lat. Adaptuje poddasze w kamienicy przy ulicy Freta 37, gdzie powstaje małe mieszkanie-pracownia. Wyjeżdża na plener do Pińczowa wraz z Janem Dziędziorą, Markiem Oberländerem i Gabrielą Obrembą. Powstaje szereg rysunków z kamieniołomów i z miasteczka. Grupa przyjaciół (Jan Dziędziora, Elżbieta Grabska, Marek Oberländer, Jacek Sienicki, Aleksander Wallis), spotykająca się stale na Okólniku – w małym pokoiku w mieszkaniu Marka Oberländera, postanawia zorganizować wystawę sztuki, mającą być pokazem swobodnej działalności artystycznej ich pokolenia. Zebrania organizatorów odbywają się następnie na ulicy Solnej, we wspólnej pracowni. Rok później zaowocowało to wystawą Arsenał.
1954
Rodzi się córka Sienickiego – Joanna.
1955
Jacek Sienicki wprowadza się z żoną i córeczką do ukończonego mieszkania-pracowni, na poddaszu przy ulicy Freta 37.
1955
Lipiec – sierpień: odbywa się Ogólnopolska wystawa plastyki „Przeciw wojnie, przeciw faszyzmowi” (Arsenał), połączona z międzynarodowym festiwalem młodzieży. Na wystawie Jacek Sienicki pokazuje dwa obrazy: pejzaż i autoportret, oraz kilka rysunków o treści antywojennej.
1957
Otrzymuje stypendium do Włoch. Razem z Janem Dziędziorą, Markiem Oberländerem i Zbigniewem Karpińskim z Wrocławia odbywają podróż pociągiem do Włoch. Trasa wiedzie przez Wiedeń do Palermo, a z powrotem przez Zurych i Bazyleę.
Początek lat 60
Oprócz pracy artystycznej i dydaktycznej, wraz z Janem Dziędziorą i Przemysławem Brykalskim zajmuje się też opracowywaniem wnętrz przemysłowych (ergonomicznymi zagadnieniami barwy w zakładach przemysłowych). Opracowują Zakłady Róży Luksemburg, Elektrociepłownię na Żeraniu oraz Fabrykę Maszyn i Urządzeń w Kluczborku.
1961
Uczestniczy w drugim biennale młodych w Paryżu. Wyjeżdża do Paryża na stypendium rządu francuskiego. Dużo rysuje. Interesuje się też rozwiązaniami wnętrz przemysłowych we Francji, ogląda wiele zakładów. W zamian za oddane Związkowi Polskich Artystów Plastyków mieszkanie – pracownię przy ulicy Freta 37, otrzymuje – większy lokal przy ulicy Rycerskiej 10, gdzie zamieszkuje wraz z żoną i córką. Ma osobny pokój do pracy. Intensywnie pracuje. Uczestniczy w wielu wystawach w kraju i za granicą, m.in. w wystawie „Warszawskie Getto” w Amsterdamie, Sztokholmie i Malmö.
1964
Podczas wakacji wyjeżdża na zaproszenie brata do Iraku, gdzie Stefan Sienicki przebywa jako architekt z ramienia Polserwisu. Razem podróżują. Zwiedzają Irak, Jordanię, Liban, płyną do Egiptu i Grecji, jadą przez Jugosławię i Węgry.
1967
Kończy pracę asystenta w pracowni profesora Artura Nachta-Samborskiego i obejmuje samodzielne prowadzenie pracowni „problemy malarstwa w architekturze”. Pracę asystenta Jacek Sienicki wspomina jako najciekawszy okres pracy na uczelni. Z nabytych doświadczeń korzysta później w swojej pracy pedagoga. Prof. Artur Nacht-Samborski przechodzi na emeryturę w 1968 roku.
1969
Otrzymuje nagrodę Galerii Arkady w Krakowie, za najciekawszą wystawę roku ‘69. Nagroda wiąże się z wydaniem małej książeczki z reprodukcjami kilkunastu prac. Tekst do książeczki pisze artysta malarz Stanisław Rodziński, z którym Sienickiego wiąże wieloletnia przyjaźń.
1970
Niespodziewanie umiera ojciec Jacka Sienickiego. Artysta wraz z żoną przejmują opiekę nad chorą matką – aż do jej śmierci, 18 lat później.
1971
Otrzymuje nominację na docenta – po 7 latach oczekiwania od przewodu kwalifikacyjnego, przeprowadzonego dnia 1 grudnia 1964 roku.
1974
Uczestniczy w drugim międzynarodowym biennale w Koszycach (Czechosłowacja), na którym otrzymuje nagrodę miasta Koszyce. Otrzymuje nagrodę krytyki artystycznej im. C.K. Norwida za wystawę w warszawskiej Zachęcie i Złoty Krzyż Zasługi za pracę pedagogiczną.
1975
Obejmuje pracownię malarstwa na wydziale malarstwa w ASP, po odejściu na emeryturę prof. Marka Byliny. Prowadzi pracownię przez kolejne 17 lat, aż do czasu własnego przejścia na emeryturę.
Koniec lat 70
Okres bardzo intensywnej pracy twórczej. ZPAP umożliwia mu wynajęcie dużej, widnej pracowni na osiedlu Chomiczówka. W tej oddalonej od domu pracowni spędza długie godziny. Czas dzieli na pracownię, na pracę na Akademii Sztuk Pięknych i opiekę nad chorą matką.
1981
Otrzymuje nominację na profesora nadzwyczajnego. Córka Joanna otrzymuje dyplom na wydziale malarstwa, w pracowni profesora Tarasina, w listopad wyjeżdża wraz z mężem Romanem Kossakowskim do Francji. Wybuch strajków na uczelniach, Jacek Sienicki towarzyszy strajkującym studentom ASP przebywając wraz z nimi na uczelni. Artyście towarzyszy stały niepokój o matkę, mieszkającą na parterze w kamienicy na Starym Mieście, które jest w tym czasie terenem intensywnych działań ZOMO (gazy łzawiące i petardy wrzucane są na klatki schodowe i do mieszkań).
1982
Uczestniczy w manifestacjach kultury niezależnej, wystawiając swoje prace w kościołach. Wystawy indywidualne w Toruniu (Kościół Ojców Jezuitów) i w Łodzi (Nawa św. Krzysztofa, Duszpasterstwo Środowisk Twórczych).
1983
Otrzymuje nagrodę im. Jana Cybisa, przyznawaną przez laureatów tej nagrody, za całokształt twórczości.
1986
Jacek Sienicki wraz z żoną Wandą kupuje mały domek w Ostrowiku, niedaleko Warszawy, w którym powstaną cykle pejzaży z drzewkiem (w tym cykl „Drzewo”) wiele rysunków, akwarel i pasteli, studia światła pejzażu.
1988
Umiera matka artysty. 17 listopada Jacek Sienicki otrzymuje nominację na profesora zwyczajnego.
1989
Artysta zmuszony jest opuścić pracownię na Chomiczówce, ze względu na drastycznie podniesione czynsze. Pracuje w dużo gorszych warunkach, w domu przy ul. Rycerskiej 10.
1992
Profesor Jacek Sienicki przechodzi na wcześniejszą emeryturę.
1993
Nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w Nowym Jorku, przyznawana za osiągnięcia w dziedzinie malarstwa. Nie mogąc utrzymać się z drastycznie obniżonej emerytury (uchwała Sejmu zatwierdzona przez prezydenta) wraca na Akademię Sztuk Pięknych na 1/3 etatu. Zostaje nauczycielem rysunku na wydziale rzeźby. Ma wielu studentów na rysunku wieczornym.
1994
Przenosi się wraz z żoną z ul. Rycerskiej do odzyskanego domu rodzinnego na Saskiej Kępie, z którego został wyrzucony w roku 1945.
1994 – 2000
Lata bardzo intensywnej pracy twórczej. W 1995 roku odbywa się wystawa prac artysty wraz z pracami córki Joanny w Galerii Milano w Warszawie. W 1997 roku, wraz z żoną, wyjeżdża kolejny raz do córki do Francji.
2000
Kazimierz Dolny nad Wisłą – Jacek Sienicki organizuje wystawę swoich prac w Domu Michalaków. Jest to ostatnia wystawa prac za życia artysty – w miejscowości, z którą związany był corocznymi plenerami, od czasu pierwszego – w 1948 roku.
Jacek Sienicki umiera po krótkiej chorobie, dnia 14 grudnia 2000 roku.